Recensie John Hiatt

Op zaterdagavond was het de beurt aan die andere 60+’er om het podium van Cactusfestival onveilig te maken. John Hiatt, ondertussen reeds 62 jaar, trad er voor de tweede keer in de cactusgeschiedenis samen met zijn bandleden op. Geen wervelend spektakel met veel tierlantijntjes (zie Grace Jones op vrijdagavond, nvdr.), maar een eerlijke, recht voor de raap gespeelde set.

Alle zorgen lijken gedurende deze 80-minuten durende set even snel te verdwijnen als sneeuw voor de zon. De buitentemperatuur is flink gezakt, maar dat is slechts een goede reden om extra dicht bij elkaar te kruipen. John & co openen de set met het stevige swingend openingsnummer “Your dad did”. Hiermee weten ze meteen de aandacht te grijpen van het publiek. Swingen wordt er inderdaad gedaan: nummers zoals “Detroit made”, “Memphis in the meantime” en “Thing called love” werken instant op de benen en verplichten het publiek om niet stil te blijven staan. 

Het wordt een emotionele rollercoaster waar Hiatt ons op meeneemt. Als een geboren verteller tracht hij ons mee te nemen in het verhaal van het leven: hoogtepunten en dieptepunten worden bezongen. Liefde, gebroken harten, overwinning en hoop komen allemaal aan bod. 

Hiatt speelt een spel met ons gevoel en tovert nu eens een glimlach, maar dan weer een traan op ons gezicht. Of hoe de grens tussen geluk en verdriet zo dicht bij elkaar kan liggen. Nummers zoals “Cry love” en “Crossing muddy waters” doen ons stilstaan bij die ene stukgelopen relatie die iedereen wel eens heeft meegemaakt. Met de charme van een “southern gentleman” weet John Hiatt dat gebroken hart achteraf toch weer mooi met empathie aan elkaar te lijmen. 

Om ervoor te zorgen dat iedereen van zijn muziek kan genieten speelt John op zeker. Even vragen: “Can you hear me in the back?“ Het geroep van achteraan de wei laat wel duidelijk blijken dat ook daar alles snor zit. 

Het bekendste nummer van Hiatt moet wel “Have a little faith in me” zijn. Dierbaren nemen elkaar stevig vast en kwenen mee met het refrein. Daar heb je ons diep geraakt, John. Puur genieten. De laatste noten sterven langzaam weg, Hiatt breit er nog een extra stevige a capella outro aan en het festivalpubliek reageert met een daverend applaus. 

Wie dacht dat dit het einde van de set was, was mis! John kan het niet over zijn diepgeworteld blueshart krijgen om niet even te verwijzen naar de koning van het genre. Met een cover van de blueskoning - die een aantal maanden terug het leven liet - , B.B. King’s, “Riding with the king” brengt hij een hulde aan de man die zo veel inspiratie bracht. De gitaarsolo bouwt langzaam op en scheert hoge toppen. Nog een laatste keer volop afstevenen op een climax alvorens het podium te verlaten. 

We hebben er van genoten, John heeft er van genoten, Cactusfestival heeft er van genoten. Hij bedankt ons allemaal, samen met de rest van de bandleden, met een diepe buiging. 

< Pieter De Sutter > 

De setlist:

1. Your dad did
2. Detroit made
3. Perfectly good guitar
4. Real fine love
5. Tenessee plates
6. Paper thin
7. Crossing muddy waters
8. Cry love
9. Long time comin’
10. Thing called love
11. Memphis in the meantime
12. Have a little faith in me
13. Riding with the king (cover B.B. King feat. Eric Clapton)